Urodzony 11 lutego 1929 w Kutnie Leszek Stanisław Żukowski, ps. „Antek” – w latach 2013 – 2020, pełni funkcję prezesa Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.
Leszek Stanisław Żukowski – polski inżynier, specjalizujący się w technologii drewna, nauczyciel akademicki, profesor nauk technicznych. Żołnierz Szarych Szeregów i Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego oraz więzień obozów koncentracyjnych. Major Wojska Polskiego w stanie spoczynku.
Syn Wacława i Marii. Jego matka była nauczycielką, a ojciec kierownikiem młyna Państwowych Zakładów Zbożowych.
Do 1939 ukończył pięć oddziałów Szkoły Powszechnej nr 2 w Kutnie. W 1940 jego rodzina została wysiedlona z rodzinnego miasta i przeniosła się do Warszawy. Żukowski kontynuował tam naukę w ramach tajnych kompletów. Od sierpnia 1942 działał pod pseudonimem Antek w Szarych Szeregach. Brał udział w powstaniu warszawskim. Walczył m.in. w rejonie Ogrodu Krasińskich, Arsenału i Pasażu Simonsa. Był strzelcem oraz łącznikiem. Stolicę opuścił we wrześniu wraz z ludnością cywilną. Został następnie osadzony w obozie koncentracyjnym Flossenbürg. Pracował w fabryce samolotów Messerschmitt, a potem w kamieniołomach. W kwietniu 1945 został ewakuowany przed frontem w ramach marszu śmierci do obozu koncentracyjnego w Dachau. Miesiąc później, po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie, został przewieziony do ośrodka we Freimann na rekonwalescencję. Od września 1945 kontynuował naukę w Szkole Polskiej w Wildflecken, a od czerwca 1946 w Polskiej Wyższej Szkole Technicznej w Esslingen koło Stuttgartu. Do Polski powrócił w czerwcu 1947.
W 1952 ukończył studia na Wydziale Technologii Drewna Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Następnie został asystentem w Instytucie Badawczym Leśnictwa w Warszawie. W latach 1957–1970 pracował w Laboratorium Branżowym Płyt Pilśniowych w Czarnej Wodzie, przekształconym w Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Przemysłu Płyt Drewnopochodnych, zajmował tam stanowisko zastępcy kierownika. W latach 1970–1979 był zatrudniony w Zjednoczeniu Przemysłu Budowy Maszyn Ciężkich w Warszawie jako kierownik działu studiów. Później został dyrektorem technicznym polsko-kubańskiego biura projektów w Hawanie.
Uzyskiwał kolejne stopnie naukowe (doktora i doktora habilitowanego). W 1986 otrzymał tytuł naukowy profesora. Pracował m.in. w Instytucie Badawczym Leśnictwa i przedsiębiorstwach przemysłowych. Od 1979 do czasu przejścia na emeryturę w 1995 był nauczycielem akademickim w SGGW. Kierował na tej uczelni Katedrą Organizacji, Ekonomiki i Projektowania Zakładów Przemysłu Drzewnego oraz Wydziałem Technologii Drewna. W pracy naukowej specjalizował się w zagadnieniach z zakresu projektowania, organizacji i ekonomiki zakładów przemysłu drzewnego, technologii tworzyw drzewnych.
Był przewodniczącym rady naukowej Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemysłu Stolarki Budowlanej „Stolbud”, członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów oraz członkiem prezydium Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa.
Od czasu przejścia na emeryturę zaangażowany w działalność organizacji społecznych. Działacz m.in. w Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie i Fundacji Polskiego Państwa Podziemnego. W 2013 został prezesem Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, zrezygnował z tej funkcji w 2020.
Odznaczenia:
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2013)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2005)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1991)
Warszawski Krzyż Powstańczy (1982)
Krzyż Partyzancki (1983)
Krzyż Armii Krajowej (1986)
Krzyż Oświęcimski (1988)
Odznaka „Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego” (1983)
Medal Komisji Edukacji Narodowej (1989)
Medal „Pro Memoria” (2005)
Medal „Pro Patria” (2012)
Medal „Pro Bono Poloniae” (2018)
Złota Odznaka Honorowa „Za Zasługi dla SGGW” (1995)
Srebrny Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” (1995)
Medal „Milito Pro Christo” (2017)
Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2015)